door Peter de Jonge

Tijdens een wandeling op Kreta werd ik gepasseerd door een huurauto. Op de passagiersstoel zat een vrouw met een opengevouwen landkaart op haar schoot. In deze tijd van GPS-systemen, TomToms en andere mobiele routeplanners zijn er dus nog mensen die vertrouwen op de ouderwetse papieren landkaart.

Ik was al bijna vergeten hoe dat ook weer ging op vakantie. Wij hadden in onze auto standaard Het Beste Boek voor de Weg van de ANWB liggen. Een vuistdik, loodzwaar boek met wegenkaarten. Die waren zo gerangschikt dat als de ene weg eindigde je door kon bladeren naar de volgende. Of er stond boven- en onderaan de pagina een nummer dat verwees naar de vervolgbladzijde.

Met de auto naar het buitenland vereiste zorgvuldige voorbereiding. Dagen tevoren was je thuis bezig de route uit te stippelen. Ik noteerde op een blaadje de nummers van de snelwegen en de namen van de steden die we zouden passeren. Met dat kladje kon ik de borden boven de weg in de gaten houden. Ook zorgden we voor een handvol muntgeld, dat we in Frankrijk bij de tolpoortjes in bakken wierpen. Dat ging net iets sneller dan met bankbiljetten afrekenen bij het loket.

De reis over de autoroute liep meestal wel gesmeerd, maar zodra je van de snelweg afdraaide en de kronkelige weggetjes volgde werd het wel eens ingewikkeld. Dan nam mijn vrouw Het Beste Boek ter hand om aanwijzingen te geven. De ultieme relatietest. Want als we een verkeerde afslag namen was het natuurlijk háár schuld.

In grote steden was het helemaal een avontuur. In Nederland had je daarvoor nog het Shell Stratenboek, waarin de plattegronden van ontelbaar veel grote, middelgrote en kleine plaatsen stonden. Op het laatste was er zelfs een 100.000+ Stratenboek. Leuk weetje: er kwamen meer dan duizend bewust gemaakte fouten in voor. Een rechter had dit geadviseerd, omdat op die manier namaak gemakkelijk zou kunnen worden aangetoond.

Of de kaart van die mevrouw op Kreta ook fouten bevatte, weet ik niet. Maar kort nadat ze me was gepasseerd stopte de auto, ging het portierraampje naar beneden en vroeg ze of ik kon vertellen  waar ze het hotel kon vinden waarnaar ze op zoek waren. Ik pakte mijn mobiele telefoon, opende Google Maps en sprak duidelijk de naam van het hotel in, waarna de route op mijn schermpje verscheen. ,,Na driehonderd meter rechtsaf en dan meteen links’’, zei ik. De toeriste bedankte me vriendelijk, vouwde de kaart dicht en vertrok.

Foto: Dreamstime