THEMAKRANT DAT MAAKTE JE ZELF (editie 25, JULI 2025)

door Rinus Willemsen

Ik zien me nog zitten vissen an de Leidieng. Uren ‘èn ‘k dao deugebrocht.  Ik dienken dan ‘k toen ’n jaor of tiene was.

Bie ons op ’t durp wier t’r altied gezeid dat er zôvee paolienk in de Leidieng zat. Dat was een waotergank van twî meter diepe en ’n meter of tiene brêêd. In de winter kon je daorop schaotsen. Nêê, zwemmen deejen wudder daor niet in. Daovoor was ’t waoter noe bepaold nie zô proper. Dao zat allêêne mao paolienk in. In sommigste stikken stoengen fuken en d’r laogen ook ’n paor visbakken in. Mee ’n kruusnet. Die bakken laogen ’n meter uut de kant. Dao kan je nie zô maor op. Me promberende dat wel ‘s, mao dat lukkende bienao nôôit. Zôvèrre kon je ommerst nie spiengen; dà was te gewaogd…

Troenke

M’n visstok ‘aon ‘k zelf gemaokt. Van ’n lange stok uut ’n troenke. Mee ’n zaogje was ‘k nao schooltied op pad gegaon. Net buuten ’t durp stoeng t’r ’n diek mee kopbôômen. ‘Kiek joeng, da’s noe ’n goejen’, zei ‘k tegen m’n eigen. Mao ’t viel toch wat tegen. Ik stoeng op m’n zaol van m’n fiets te zaogen en dien schôône tak was taoier en dikker dan ‘k gedocht ‘ao.

Stèrk zwaort gaoren, dat viste m’n moeder uut d’r naoidôôze. ’t Was Berengaoren. Iezderstèrk. ’n Paor ‘aokjes ‘aolend ik bie Anthonisse. ‘Zô Rinus’, zei tie, ‘gao je hie vissen? En wao gao je hie zitten?’

Paolienk

Mee ’n zakje (dao most de paolienk in), ’n doekje (om ze beet te pakken), een potje wurms en vee geduld reej ‘k nao de Leidienk. Verzichtig m’n fiets weggelegd en zachtjes stappend, nao ’t waoter. Je mocht niet stampend lôôpen, want dan verjoeg je de paolienk. Dat wist ik wel. M’n ‘aokje uut de kurke gepeuterd (jao, ‘n  flienk stik kurke was m’n dobber) en dan mao wachten en wachten. Dao kwam ’n liebelle verbie en verderop kwaokende ’n kikker. ‘Goed op je dobber letter joeng’, zei ik ’t tegen m’n eigen, ‘je nie laoten afleiden.’ Maor d’r gebeurende niks. ’n Èndje vèder ’s promberen, messchiens tussen da ruit dao?

En jao ‘ôôr, dao kwam bewegieng in m’n kurke. ‘Even wachten joeng, laot ‘m maor flienk deubieten. Dan zit tie vaste. Jao, noe ‘op’aolen. Nêê, nie snokken. Gewoon rustig.’ En mee ’n zwieper vloogen de kurke en de paolienk deu de lucht. Noe vlug de kant op Rinus. Mao voo dàt ik mee m’n doekje bie de paolienk was, stoof Bommel, de dikke katte van De Kraker, d’r mee m’n vangst vandeu…