Johan de Vroe uit Naarden haalt jeugdherinneringen op aan zijn belevenissen in Zeeland.

Terugdenkend aan Zeeland zie ik vooral zee en zon. Mooie beelden van eindeloze zomervakanties met familiecontact, strandleven, fiets- en vaartochten. Mijn ouders, Jacobus de Vroe en Jacomina de Pagter, geboren en getogen Souburgers, zijn na de oorlogshandelingen in 1940 geëvacueerd naar Goes, waar mijn broer Jan en zus Ineke tijdens de oorlog zijn geboren en ik, familieroepnaam Hans, vlak erna.

Herinneringen aan Goes heb ik niet, want binnen een paar jaar is ons gezin, via een tijdje in Utrecht en Alphen aan de Rijn, naar Den Haag verhuisd waar ik ben opgegroeid. Wel heb ik heel wat Zeeuws weerzien meegekregen. Want in de jaren ’50 reed mijn vader om de zoveel tijd met de auto met ons het hele eind van Den Haag naar Souburg om onze grootouders en ook andere familie op zondag te bezoeken. Dat was vroeg vertrekken en laat weer thuis, omdat na de Moerdijkbrug de hele route door West-Brabant en Zeeland in die tijd over secondaire wegen en dwars door de dorpen ging. Als alles meezat twee keer zo’n 4 uur rijden.

Watersnoodramp

Van die lange reizen is 1953 mij het scherpst bijgebleven, toen mijn ouders kort na de Watersnoodramp toestemming kregen om  via Zuid-Beveland op Walcheren hun ouders te bezoeken, die het gelukkig wel droog hebben gehouden. Maar voorbij Rilland-Bath, met een konvooi auto’s over die ene smalle dijk naar Goes, zag je niets anders dan links de grauwe watervlakte van de Westerschelde en rechts de eindeloze overgestroomde Oosterschelde. Met hier en daar alleen het rode dak van een ondergelopen huis of op vier staken de trieste kap van een verdwenen hooiberg. Mij hoefden ze op school niets over de gevolgen van de watersnood te vertellen….

Foto: Een beeld dat altijd bijblijft