door Peter Verdurmen

De krant kun je niet missen! Zes dagen in de week valt -ie voor dag en dauw in de bus, als er logistiek tenminste geen kink in de kabel komt.

Het vinden van bezorgers is al lange tijd een hoofdpijndossier voor krantenuitgevers. Ze doen er echt alles aan, maar het is en blijft een moeizame zoektocht.
Wat een verschil met vroeger! Elke krantentitel had eigen bezorgers, zelfs in kleine dorpen. Als aanpakker kon je een leuk zakcentje bijverdienen, mits je vroeg uit de veren kon. De bezorger die het waagde om de kakelverse ochtendkrant pas ’s middags bij de abonnees te droppen kon op een reprimande rekenen.

De Telegraaf had een jonge bezorger bij ons in het dorp. Een handige knaap die de extra centen best kon gebruiken. Zoveel zakgeld kreeg je immers niet in die tijd.
Het bezorgen van de kranten, een bescheiden aantal, was in nog geen uurtje gepiept. Alleen dat vroege opstaan was wel een dingetje. Slim als hij was had hij daar iets op gevonden. De jongeman nam een ‘knechtje’ in dienst. Het plan werkte perfect. Het nieuwe adres werd doorgegeven aan de chauffeur. Nog voor het ochtendgloren lag bij de voordeur een stapel kranten. De officiële  bezorger en zijn hulpje deelden de vergoeding. Zo word je slapend rijk…

De bedenker van het plan had buiten de waard gerekend: in dit geval Pluvius, de god van de regen. Het kletterde lekker door die ochtend. Papier en water, da’s geen fijne combinatie. Het knechtje van de bezorger kweet zich van zijn taak. Van regen smelt je immers niet. De natte kranten werden met enige moeite de brievenbussen in gefrommeld.

Zo’n krant leest niet lekker. Ontevreden abonnees klaagden bij de ouders van het ventje, zo gaat dat in een klein dorp. Een glanzende carrière als bezorger van de Telegraaf werd zo snel in de knop gebroken…

foto Peter Verdurmen