THEMAKRANT GELD (editie 24, april 2025)

door Rinus Willemsen

‘k Zien ’t nog voo me: de pier van Blankenbèrge. ’n Langk stik weg over ’t waoter  en op ’t ènde een soort rond plein. En dat alles stoeng op paolen.

‘k Was een jaor of achte en me goengen op schoolreis. Nao Blankenberge. Mee ’n tas vol krèntebollen en een portemenee vol francen. Natuurlijk francen, want a je nao Belgen goeng, dan most je betaolen mee francen. ,,Gao mao nao Willem de Jonge,’’ zee m’n moeder en ik kreeg wat ‘Ollands geld mee. Noe kènnende ik Willem ‘êêl goed, want achter ons ‘uus was z’n slachterieje. Willem was poelier en die dee veel ‘andel op Waoregem en Toeroet. Soms mocht ik wel ‘elpen mee kenien vangen. Die zaoten in een soort renne.

Willem was ’n verteller. ’s Avonds zat ie voo z’n ‘uus op de stoepe altied ver’aolen te vertellen. Wudder waoren kleine joengers en luusterden nao Willem. Die wist alles van de Toer de France. Over Bahamontès, dien Spanjaord. Op zo’n vertelaovund wisselende ‘k m’n geld in bie Willem voor Belgse francen. Mènsen nog an toe. Wat een bèrg geld. Bienao allemao losse munten. Wel ’n ‘aolve zak vol!

Grènspaole

Den anderen morgen vertrokken me van de Markt. Uut de Noordstraote kwam de bus langzaom het grôte plein opgerejen. De mêêster stoeng bie de deure en liet ons rustig instappen. Nog even tellen en dan reejen me weg, op pad nao Blankenbèrge. Bie Sluus over de grens. Me keken nao de grènspaole. ,,Noe binnen me in Belgen,’’ docht ik.

Toen wudder uutstappende, mochten me op ’t strand gaon voetballen. Allicht, want wudder ‘aon wel gebrek an een bitje bewegen. Me zaoten zeker al ’n uure in de bus. En toen zag ik dao de zêê. En zô vèrre ik kon kieken niks dan waoter. Dao kwam gêên einde an dat waoter. Kiek, als wudder in Biervliet nao de zêê goengen, dan zag je altied d’overkant. Mao dà was glad gêên zêê. Dat was de Westerschelde. Mao wudder zeien wel altied: “Me gaon gaon kieken nao de zêê. Of ’t ‘ôôg waoter is” Mao in Blankenbèrge was dat toch anders. Veel anders!

Snèrken

Natuurlijk mochten wudder ook nog ’s wat andere spilletjes doen. Me goengen estafette doen in gemengde groepen: joenges en meisjes deu mekaore. Tegen mekaore. Lôôpen om ster ‘ardst. Ik weet nog dan me laoter over gladde stêênen liepen. Ik sloor uut en d’r kwam bloed uut m’n knie. ,,Even afspoelen in ’t zêêwaoter,’’ zei ’n moeder die voo begeleiding was meegegaon. Ze pakkende me beet, dee m’n schoenen en sokken uut. ,,Da za wel even snèrken, mao dan betert het vlugger,’’ zei ze kordaot en ze zettende me in ’t zêêwaoter. Jao, zô goeng da toen. Gêên gezeur.

Op die piere waoren wienkeltjes en dao kocht ik een boekje mee ansichtkaorten. Die zaoten an mekaore. Alle twaolve. De rest van ’t geld goeng op an nog een paor kleine dingetjes om thuus te geven. Dao was ook ’n lepeltje bie. Dat boekje mee ansichten kreeg ik trouwens vorige weeke nog in m’n ‘anden. ’t Zat in m’n album en anêêns most ik dienken aan die schoolreize. Messchiens gaon ‘k de kommende zomer nog ’s nao Blankenbèrge. Mee de kusttram dan, vanuut Knokke.