door Rinus Willemsen

Vorige week begon het. Ik had mijn nieuwe schoenen eventjes uitgeprobeerd. Zomaar een klein wandelingetje gemaakt. Allicht knelden die een beetje. ’t Was vooral mijn grote teen van mijn linker voet die in de knel zat. Ik was blij dat ik thuis was en op mijn kousenvoeten door het huis kon lopen!

De andere dag was het nog niet over en zag ik een beetje bloed naast mijn nagel. ,,Dat is niet goed jongen”, dacht ik. Voorzichtig deed ik er een druppeltje jodium op. Dat herhaalde ik een paar dagen achtereen, maar de ontsteking ging niet weg. ,,Dan maar in het sodawater” ,schoot het door mijn hoofd. Sodao, da’s een probaot middel.

Nu moet ik zeggen dat ik vlug een ontsteking heb. Als kind had ik daar ook veel last van. Als in het voorjaar de jongens in een korte broek naar school kwamen, dan was ik meestal de laatste die een korte broek aandeed. Ik viel nogal makkelijk en dan waren mijn knieën geschaafd. Of nog erger.

Dan moest dat in het sodawater. Maar een voet in het sodawater doen, gaat makkelijker dan een knie. Hoe deden wij dat? Ik zal het je vertellen.

Langs de achterstraat van ons huis stond een leuning. Dat was het ‘im. Daarover werden alle donderdagen de matten gelegd. Met de mattenklopper sloeg m’n moeder dan het stof uit die matten. Bij die leuning zette ik een stoel met een teiltje sodawater daarop en daarin ging mijn knie. Ja, ik stond dus als een ooievaar op een been. Om mijn evenwicht te bewaren hield ik de leuning vast. En dan duurt een kwartier wel heel lang. Ik voelde me net als een paard, dat in de travalje stond om beslaan te worden. Beslagen, zeggen wij.

Gisteren zat ik weer nog even met m’n voet in het teiltje en toen kwamen deze gedachten weer in m’n hoofd. Van dat paard.

foto: Opname in het Ambachtencentrum Goes, zomer 2023. De smid beslaat een paard.