door Margreeth Ernens-Abrahamse

Terneuzen kampte in de jaren zestig met toenemend verkeer en oversteken werd een hachelijke onderneming voor schoolkinderen.

Er werd dan ook een verkeersbrigade opgericht, bestaande uit zesdeklassers die zorgden dat verschillende drukke kruispunten vier keer per dag veilig konden worden overgestoken.

Aspirant-brigadiertjes kregen eerst een gedegen cursus van een echte politieagent. De agent hamerde erop dat wij, de verkeersbrigadiers, de baas waren op het zebrapad. Als een automobilist toch doorreed, moesten wij het kenteken noteren, zodat er maatregelen tegen hem konden worden genomen.

De Axelsestraat in Terneuzen in 1970, gezien vanaf de Axelse Brug. | foto ZB A. van Wyngen, recordnr 32029

Onze school kreeg de kruising Axelsestraat-Kerkhoflaan-Julianastraat toegewezen. De Axelsestraat was toen een tweebaansweg met aan weerszijden een fietspad, met stoepbanden tussen het autogedeelte en de fietspaden. De straat was indertijd de in- en uitgaande hoofdweg van Terneuzen, en de vele auto’s hadden er behoorlijk de gang in.

Gewapend met onze nieuwe kennis, een buitenmodel veiligheidsjas (met bijpassende regenhoed, die we nooit gebruikten) en een ‘spiegelei’ mochten we ons vlak voor de school uitging naar het kruispunt begeven. Ik had me voor het brigadieren opgegeven omdat ik het zo spannend vond dat we dan ook op de schoolbel mochten drukken. Geweldig moment was dat, het sein van de vrijheid luiden!

Het ‘spiegelei’, waarmee we het verkeer lieten stoppen. | foto Wikipedia

Bij het kruispunt stelden we ons netjes op, twee voor de autoweg en twee voor de fietspaden. Als er een groepje kinderen aankwam, gingen we wild zwaaiend met ons spiegelei de straat op, in de hoop dat iedereen dan ook maar zou stoppen. Best eng, maar het ging bijna altijd goed. Enkele automobilisten kregen dankzij ons opschrijfboekje later een boete in de brievenbus. Fietsers waren een ander probleem, die schoven gewoon achter je langs om door te kunnen peddelen, overstekende kinderen of niet. En die fietsers konden we dan weer niet laten bestraffen helaas.

Een kleine twintig jaar later werd ik in Vlissingen klaar-over bij de basisschool van mijn zoon, een taak voor (groot)ouders, want het brigadieren werd als te gevaarlijk voor kinderen beschouwd. Hoewel ik een diploma én ervaring had moest ik toch een cursus volgen. De regels bleken niet veranderd en ons enige wapen tegen doorrijders was nog steeds het notitieboekje.

Ik héb op die twee kruispunten wat staan blauwbekken, voorbijschietende auto’s en fietsen ontweken, en heel wat scheldwoorden geïncasseerd. De vraag is natuurlijk of doorrijdende automobilisten en fietsers zich realiseren dat dankzij klaar-overs ook hún kinderen veilig kunnen oversteken.

Remco van Schellen ging met Margreeth op stap naar het kruispunt in Vlissingen, waar ze heel wat keertjes heeft gestaan als klaar-over. De podcast spreekt boekdelen;