THEMAKRANT COMMUNICATIE (editie 23, januari 2025)

door Allie Barth

Brieven van school aan ouders werden vaak meegegeven aan de leerlingen. Zoals die dag aan alle ruim dertig kinderen uit de tweede klas van de Gravenstraatschool in Middelburg.

Wij moesten die goed vasthouden en thuis onmiddellijk aan vader of moeder afgeven. Een klasgenootje dat bij mij in de bank zat vouwde een vliegtuigje van de brief en dat vond ik zo grappig dat ik zijn voorbeeld volgde.

Om half twaalf, een kwartier voor de andere klassen uitgingen, commandeerde juffrouw Casemier ons in de rij en niet echt muisstil liepen wij door de lange gang naar de voordeur. Mijn vader was er onderwijzer van de combinatieklas 5/6. Bij zijn lokaal aangekomen, rukte ik de deur open en smeet mijn vliegtuigje naar binnen onder de uitroep van: ,,De post!’’

Consternatie

Ik zie tot op de dag van vandaag de leerlingen nog in hun bank zitten, luid lachend over de consternatie die ik bij mijn vader teweeg bracht. Hij maande op verhoogde toon tot stilte. Ik sloot gauw de deur weer toe.

Toen mijn vader was thuisgekomen voor de warme middagmaaltijd deelde hij me mee dat ik mij, zodra ik weer op school was aangekomen, onmiddellijk moest melden bij het hoofd der school. Daar zou ik wel horen wat er zou gebeuren met ondeugende kinderen.

Bibberend

Bibberend klopte ik op de deur van de hoofdenkamer en wachtte totdat ik binnengeroepen werd. Ik moest voor het bureau van het hoofd gaan staan en kreeg te horen dat ik zo iets nooit meer mocht doen, anders zou het slecht met me aflopen. Had ik er spijt van? Ja, meneer ik zal het nooit meer doen. Ga dan maar gauw naar je eigen lokaal. Oef, dat viel alles gelukkig mee. Maar postbode ben ik sindsdien nooit meer geweest.

foto Vector Portal