door Ans van Nieuwenhuijze

Op 5 oktober 1961 trouwden mijn oom – een broer van mijn  vader – en vanaf dat moment mijn tante.

Als bijna twaalfjarige zag ik naar die romantische gebeurtenis uit. De plechtigheid was in het gemeentehuis van de toen nog zelfstandige gemeente Maasdam met aansluitend een groot feest in het dorpshuis.

De bruiloftsgasten uit Schouwen-Duiveland werden ondergebracht bij familie van mijn tante. Dat was ook een belevenis op zich. De verbindingen tussen de Hoeksche Waard en Schouwen werden toen nog onderhouden met veerdiensten. De dammen moesten nog worden aangelegd. Zo konden we na het feest niet meer thuis komen.

Nieuwe kleren werden aangeschaft; mijn jurk bestond uit wit/lichtgeel gekleurde blokjes met een ceintuur die met dezelfde stof was overtrokken. Ik vond het chique.

En omdat ik de volgende maand twaalf jaar zou worden, ging ik er zonder meer van uit dat ik nylons zou dragen. Dat mocht ik zo nu en dan op zondag toch wel eens (met zo’n vervelend zittend jarretelgordeltje).

Maar ik had buiten de waard, in de vorm van mijn moeder, gerekend. Zij vond dat ik witte sokjes aan moest. En hoe ik ook soebatte, haar voorhield hoe kinderachtig dat op mijn leeftijd was en aanvoerde dat ik voor schut zou lopen die hele dag, zij hield voet bij stuk.

En zo sta ik dus met mijn oudtante Adriana op de trap van het gemeentehuis voor de foto van de mede-feestvierders.

Op geruime afstand van die trouwdag en heel wat verjaardagen later kijk ik er aanzienlijk minder obstinaat tegen aan. Eerlijk gezegd vind ik het wel een beetje vertederend, die witte sokjes.

| foto archief Ans van Nieuwenhuijze