door Johanna Brouwer

God, wat hebben we gelachen. Toen, in die scheikunde les in 1970 bij die docent die zijn didactische kwaliteiten nog niet helemaal op orde had. Hij kwam net van de universiteit en wist alles van zijn vak, maar helemaal niets van meisjes van vijftien die scheikunde als bijvak hebben.

Zoals altijd begon de les niet op tijd; weliswaar waren we in het lokaal, maar wij maakten geen aanstalten en omdat hij ook geen leuke binnenkomer had om de aandacht te trekken, bleven we rustig op de tafels zitten kletsen. Hij riep wel wat, maar het kwam – zeg maar – niet echt over. Toen er ook nog iemand een hap uit een appel nam, het was een Granny Smith, was z’n maat vol en hij stormde op de dame in kwestie af. Die nam rustig nog een hap en gooide de appel naar een klasgenoot. Enzovoort, enzovoort. Tot hij met een rood hoofd naar de deur wees en een stuk of vijf meiden naar de conrector stuurde.

Die had ook niet echt gevoel voor humor die dag en somde rustig de feiten op: brutaal geweest; gegeten in het lokaal en de docent uitgelachen. Drie kapitale vergrijpen op een middelbare school, notabene een meisjesklas, en daar stond een forse sanctie op, namelijk een schorsing van drie dagen en die ging meteen in. Hij zou onze ouders schriftelijk informeren. Enigszins beduusd dropen we af.

We bespraken de manieren om deze kwestie thuis nog een beetje voordelig af te handelen. In ieder geval allemaal hetzelfde verhaal, voor ’t geval de ouders onderling gaan bellen. Dus: docent kan geen orde houden en kan niet tegen een grapje. Op weg naar huis repeteerde ik het verhaal in verschillende varianten tot ik een volgorde had die me wel het beste leek. Maar ik had buiten de conrector gerekend die achter onze rug al getelefoneerd had met het thuisfront. Nog voor ik goed en wel afgestapt was stonden m’n ouders al bij de achterdeur en kreeg ik de wind van voren. Ze hadden duidelijk de nadelige versie van het verhaal gehoord en ik kreeg er nog drie dagen huisarrest bij. ,,En nu naar boven.”

Gelukkig waren er nog genoeg solidaire klasgenoten die aan het eind van de dag bij de thuiszitters langskwamen met huiswerk en een praatje, zodat het toch nog best gezellig werd. Uiteraard namen we de kwestie meerdere malen door en op den duur vonden ook de ouders dat er toch wel twee kanten aan deze geschiedenis zaten.
Ik denk er nog wel eens aan als er weer ouders met opgestoken veren en een advocaat in de arm naar school komen omdat ze het niet eens zijn met een opgelegde straf voor hun prinsje of prinsesje.

Foto: De ‘meidenklas’ van Johanna. | foto archief Johanna Brouwer